Πολλές φορές η ζωή μας μπαίνει σε τέτοιους ρυθμούς που περνάει η μέρα και απλά λέμε: <<Πέρασε και αυτή. Αντε να ξημερώσει η αυριανή να δούμε τι θα γίνει. >> Είμαστε αποσυνδεμένοι από τις στιγμές της καθημερινότητας που ουσιαστικά συνθέτουν την ζωή μας. Λειτουργούμε σαν αυτόματα ρομπότ και φτάνουμε κάποια στιγμή και αναρωτιόμαστε πώς πέρασαν τα χρόνια σαν νερό που ξεφεύγει από τα δάχτυλά μας.
Ζούσα κι εγώ κάπως έτσι. Κι όταν ξεχνιέμαι, μπαίνω εύκολα στην διαδικασία να νιώσω έτσι, να κουραστώ από τις καθημερινές σκέψεις για το μέλλον και να λειτουργώ στον αυτόματο χωρίς να μπορώ να χαρώ την στιγμή. Υπήρξαν όμως δύο ιστορίες που με επηρέασαν. Η μια είναι αυτή του βασιλιά Φίλιππου. Είχε προσλάβει έναν υπηρέτη να του λέει με το που ξυπνάει κάθε πρωί << Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία σου μέρα.>> Μπορεί πολλοί άνθρωποι να το βρίσκουν μακάβριο. Προσωπικά το βρίσκω απέραντα θεραπευτικό. Κάθε, μα κάθε φορά που σκέφτομαι την φράση αυτή κοιτάω γύρω μου. Ψάχνω να βρω τα χρώματα, τις μυρωδιές, βάζω ένα τραγούδι. Ζω την κάθε στιγμή πιο έντονα, ακόμα και άν εργάζομαι. Μιλάω με φίλους και λέω σ αγαπώ στην μαμά μου.
Αυτή η ιστορία είναι υπεύθυνη για τρομερές αλλαγές στην ζωή μου και στις συνήθειές μου.
Η δεύτερη ιστορία γράφτηκε πολύ πρόσφατα. ‘Οταν βιώσαμε τον πρώτο εγκλεισμό για να προστατευθούμε από την πανδημία που ήχησε σαν άηχη σειρήνα πάνω από τα κεφάλια μας την άνοιξη του 2020. Οταν αναγκάζεσαι να μένεις στάσιμος στον ίδιο χώρο, βλέπεις την κάθε στιγμή να μετράει διαφορετικά. Ακούω συχνά για διαλογισμό. Δεν μου λέει κάτι να αδειάσω το κεφάλι μου. Να το γεμίσω θέλω με ένα φως ηρεμίας και γαλήνης. Πάντοτε μου έλεγε ο πνευματικός μου να προσεύχομαι από το προσευχητάρι. Αλλά για εμένα ήταν πολύ δύσκολο. Οχι, γιατί δεν καταλαβαίνω τα λόγια. Γιατί δεν μου <<μιλούσε>> η όλη διαδικασία. Και σαν άνθρωπος ακολουθώ πάντα την συνείδησή μου.
Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με ώθησε να τηρήσω τις προσευχές την άνοιξη του 2020. Πάντως πήρα τηλέφωνο τον πνευματικό μου, του ζήτησα καθοδήγηση και άρχισα. Και όσο περνούσαν οι μέρες, ένιωθα περισσότερο την ευλογία της στιγμής, της κάθε ανάσας. Ένιωθα ευτυχισμένη και ήρεμη. Ακόμα και όταν πονούσα γιατί ένιωθα τους πνεύμονές μου να καίγονται, είχα άσχημο βήχα και κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι δεν είχα καθόλου όσφρηση και καθόλου γεύση.
Ομως καταλάβαινα γιατί ένιωθαν γαλήνη και ευτυχία οι ασκητές της ερήμου για πρώτη φορά. Είχα διαβάσει ένα βιβλίο που λεγόταν Είπε Γέρων: Το γεροντικό των ασκητών της ερήμου. Εκεί είχε θαυμάσιες ιστορίες από ασκητές όπως π.χ. τον Μέγα Αντώνιο. Διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο αναρωτήθηκα πώς μπόρεσαν τόσο σοφοί και έξυπνοι άνθρωποι να φύγουν μακρυά από την κοινωνία και να ζήσουν στην έρημο αποζητώντας πολλές φορές την μοναξιά. Δεν θα ήταν πιο χρήσιμοι μέσα στον κόσμο; Την απορία μου την έλυσε η επαφή μου με την προσευχή.
Με έκανε να αισθάνομαι ότι ζω την στιγμή, και ένιωθα ευγνώμων. Άρχισα να δημιουργώ. Εγραψα βιβλίο, βοήθησα ανθρώπους με την οργάνωση χώρου, έκανα όνειρα πάνω σε όλα τα προσωπικά επαγγελματικά σχέδια τσάκισε η κατάσταση με τον κορωναϊό.
Η καλύτερή μου φίλη, δεν πιστεύει στην ύπαρξη Θεού. Είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Η αγαπημένη μου Στέλλα με έχει βάλει στο τρυπάκι να σκέφτομαι και όσοι δεν πιστέυουν στον Θεό; Πώς θα ζήσουν αυτήν την εμπειρία;…
Η προσευχή ανακάλυψα μπορεί να είναι και μια βοήθεια στον συνάνθρωπο. Την ώρα που βοηθάς κάποιον που μπορεί να υποφέρει, που μπορεί να δώσεις ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, ένα ζευγάρι αυτιά να ακούσει αυτόν που δεν ακούει κανείς, την ώρα αυτή ο Θεός χαμογελάει. Και για αυτό είμαι 1000% σίγουρη ότι η Στέλλα έχει την ευλογία του Θεού.
Το να ζεις το τώρα σημαίνει ότι νιώθεις πραγματικά ευλογημένος άνθρωπος που αναπνέεις. Ο,τι εκτιμάς όσα έχεις και όσα δεν έχεις. Ο,τι καταλαβαίνεις, αφουγκράζεσαι. Είναι μια στιγμή φευγαλαία το παρόν. Μια στιγμή όμως που γίνονται χιλιάδες στιγμές και αυτές οι χιλιάδες στιγμές είναι όλη μας η ύπαρξη.
Το παρόν το βιώνουμε όταν σταματάμε με τις αισθήσεις να εκτιμήσουμε τι γίνεται και όταν βοηθάμε έναν συνάνθρωπο που έχει ανάγκη. Είναι ουσιαστικά μια απόφαση με την οποία ξεκινάς κάθε πρωί. Είναι εύκολο αν το δεις από αυτήν την οπτική, έτσι δεν είναι;