Ξυπνάω και νιώθω ότι πονάω. Δεν μπορώ άλλο. Δεν θέλω ούτε να πάω στην δουλειά, ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι.
Η Μελ Ρόμπινς συνιστά να μετρήσουμε αντίστροφα μέχρι το 5 και να σηκωθούμε. Να μην δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να παραπονεθεί, να διστάσει. 5, 4, 3, 2, 1 και σηκωνόμαστε. Μετά όμως; Πώς μπορούμε να συνεχίσουμε; Τι γίνεται;
Το δοκίμασα, αλλά δεν πέτυχε. Όταν το δοκίμασα είχα χάσει ένα αγαπημένο πρόσωπο. Δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Αρνιόμουν. Μου πήρε καιρό να πω ότι είναι εντάξει. Ήταν κομμάτι της διαδικασίας του πένθους. Ωστόσο κάποια στιγμή σηκώθηκα. Θυμήθηκα γιατί είναι σημαντική η ζωή μου.
Πιστέυω ακράδαντα ότι ο Θεός έχει δώσει μοναδικά δώρα σε όλους μας. Και η δική μας υποχρέωση είναι όχι να βρούμε το πάθος μας, αλλά να ανακαλύψουμε τα δώρα μας, τι κάνουμε εύκολα και ικανοποιητικά ενώ οι άλλοι το βρίσκουν δύσκολο και να τα θέσουμε στην υπηρεσία του εαυτού μας και των άλλων.
Το πάθος με ένα αντικείμενο μπορεί να αλλάξει. Τα δώρα ποτέ. Είναι εκεί.
Πλέον, έχω κάνει το εξής. Γράφω γιατί θέλω να σηκωθώ. Ποια είναι τα όνειρά μου. Τι θέλω να πετύχω. Πώς μπορώ να θέσω σε καλύτερη λειτουργία τα δώρα μου.
Σε ένα άλλο χαρτί γράφω το γιατί. Τι είναι αυτό που με κινεί. Αυτό το γιατί είναι που με βοηθάει κάθε μέρα να σηκωθώ. Γιατί θέλω να χρησιμοποιήσω τα δώρα μου; Πού κάνω καλό;
Δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε.
Θα ήθελα πολύ να δω τα δικά σας σχόλια για το πώς βρίσκετε τα κίνητρα να σηκωθείτε σε μια δύσκολη στιγμή…