Αγάπη εαυτού, φιλαυτία ή ναρκισισμός και εγωισμός; Πολλές φορές οι φάσεις μπερδεύονται και οι διαχωριστικές γραμμές είναι λεπτές.
Πώς αγαπάμε τον εαυτό μας διατηρώντας την ενσυναίσθησή μας; Αυτό είναι ένα ερώτημα που με βασάνιζε καιρό.
Για αρχή νόμιζα ότι το να αγαπάω μόνο τον άλλον και να δείχνω αυτοθυσία είναι το ζητούμενο και με κάνει μια καλή Σαμαρείτισσα. Είχα πέσει έξω. Τα πάντα άλλαξαν όταν διάβασα το απόσπασμα από την Καινή Διαθήκη. <<Αγάπα τον Πλησίον σου ως εαυτόν;>> Μα γιατί ποτέ δεν είχα ακούσει αυτό το <<ως εαυτόν; >>
Πώς αγαπάμε τον εαυτό μας αλήθεια; Με το να γινόμαστε θυσία για τους άλλους; Πολύ ευγενικό. Δεν ξέρω όμως κατα πόσο είναι αληθινό. Θυμάμαι σε ένα μάθημα ναυαγοσωστικής που παρακολουθούσα στην τηλεόραση που έλεγαν πόσο σημαντικό είναι για τ@ς ναυαγοσώστ@ς να φορέσουν πρώτα οι ίδι@ς το σωσίβιο γιατί πολύ απλά αν δεν διασφάλιζαν τον εαυτό τους δεν θα μπορούσαν να σώσουν κανέναν.
Ο άνθρωπος που αγαπάει τον εαυτό του έχει αρχές, όρια και σκοπό. Η κάθε του πράξη δείχνει φροντίδα. Φροντίδα για το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα. Με την καθημερινότητα να καλπάζει και εμείς να τρέχουμε συνεχώς από πίσω της χάνουμε αυτήν την επαφή με τον εαυτό μας. Με το να μας αγαπάμε και να μας φροντίζουμε.
Πολλές φορές μπερδευόμαστε και λέμε <<μα αν πάρω ένα τάδε αντικείμενο ή αν δεν χάνω καμία δραστηριότητα με τ@ς φίλ@ς μου ζω και περνάω καλά.>> Είναι όμως αυτό που πραγματικά θέλουμε ή μια αξία που μας έχει δοθεί από την πληθώρα των μηνυμάτων που πέρνουμε; Αν χάσεις αυτή την παράσταση θα χάσεις! Αν δεν έχεις το καινούργιο αντικείμενο που έχουν όλοι πώς θα ζήσεις; Καμιά φορά νομίζουμε ότι μόνο τα μικρότερα παιδιά πέφτουν στην παγίδα του μιμητισμού, αλλά αν ρίξετε μια προσεκτική ματιά γύρω σας, θα δείτε ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Το κυνηγητό των δραστηριοτήτων και των αντικειμένων είναι συνεχές και μας αποτρέπει από το να βρούμε χρόνο να αφουγκραστούμε, να θυμηθούμε τις πραγματικές ανάγκες του εαυτού μας και να τον αγαπήσουμε.
Αν λοιπόν έπρεπε να δοθεί απάντηση στο ερώτημα πότε πραγματικά αγαπάμε τον εαυτό μας είναι όταν σταματήσουμε, αφουγκραστούμε, αποδεχτούμε και επιλέξουμε τι να κρατήσουμε.