Τον τελευταίο καιρό έχουμε δείξει την έλλειψη δημοκρατικότητας και την απόλυτη εμπιστοσύνη στα μαζικά μέσα ενημέρωσης που θέλουν τον κόσμο να διαχωρίζεται. Δυστυχώς οι διαφορετικές απόψεις εκφράζονται με έναν βίαιο και χυδαίο πολλές φορές τρόπο.
Οι πνευματικοί ταγοί απογοητεύουν με την στάση τους γιατί ουσιαστικά δεν παίρνουν θέση. Μένουν αθέατοι κάπου στα γραφεία, στις μελέτες τους και τις προσωπικές συζητήσεις. Τις θέσεις τους παίρνουν οι διάφοροι καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι που θρέφονται από την δημοσιότητα και τον φόβο του κόσμου. Με ένα πομπώδες και μεγαλόπνοο ύφος υποστηρίζουν την μία θέση ή την άλλη με πάθος και δυστυχώς με λάθος τρόπο ξεχνώντας ότι το όλο ζήτημα αφορά ανθρώπους. Ανθρώπους που ζουν σε μια ανομολόγητα ιδιόρυθμη κατάσταση τρώγοντας χαστούκια απανωτά από την βίαιη αλλαγή και την καλά ορχηστρωμένη παράδοση κεκτημένων αιώνων. Γενικά επικρατεί ένα κλίμα έκρυθμου θυμού.
Τόσα χρόνια και δεν έχουμε μάθει να διαφωνούμε ήρεμα. Να ακούμε. Να καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει μια γενική ανησυχία. Και η ανησυχία κρύβει φόβο. Ποιοι είναι οι φόβοι του ενός και του άλλου;
Εγραψε ο Ρίτσος <<Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί. Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ’ όλες τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη, έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.>> Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να ακούμε για να καταλάβουμε και να μιλάμε για να γίνουμε κατανοητοί.
Να καταλάβουμε ότι ναι, μπορεί όσο κατανοητοί και να γίνουμε, οι απέναντί μας να διαφωνήσουν. Όσο απέναντι και αν σταθούν όμως θα παραμείνουμε όλοι περαστικοί από αυτήν την ζωή. Κάθε μας σκέψη, λόγος και πράξη είναι δική μας ευθύνη. Δεν ανήκει σε κανέναν άλλον άνθρωπο. Αξίζει να γινόμαστε χυδαίοι και βωμολόχοι γιατί έχουμε διαφορετική γνώμη;
Πριν καν μπούμε σε μια συζήτηση είναι καλό να δούμε ποια είναι τα κίνητρα, τα γιατί μας, οι αρχές μας. Δεν εξυπηρετεί κανέναν άνθρωπο η σκληρή αντιπαράθεση. Αντίθετα μπαίνει σωματικά σαν ένα δηλητήριο που ξεδιπλώνει σιγά σιγά τις ιδιότητές του και μεταμορφώνει σε κάτι λυπηρό το πλάσμα που έχει γεννηθεί για να κοιτάει ψηλά, να επιδιώκει να φτάσει τον ανώτερο εαυτό του.
Αν ξεχάσουμε την ανθρωπιά μας μέσα στην αντιπαράθεση μας, πόσο αξίζει να λεγόμαστε άνθρωποι; Πόσο δίκαιο έχουμε; Πόσο καλό είναι όταν δεν γίνεται με καλό τρόπο;