Αρνούμαι. Αρνούμαι να βγω έξω. Αρνούμαι να δω ανθρώπους. Αρνούμαι να διαβάσω βιβλία. Αρνούμαι. Αρνούμαι. Αρνούμαι. Αρνούμαι γιατί το παρελθόν φαίνεται να αιωρείται σε ένα σύννεφο, το μέλλον να μην υπάρχει και όταν δεν υπάρχει μπροστά και πίσω που βρίσκομαι.
Με αυτές τις πολύ μαύρες σκέψεις ξεκίνησε μια από τις μέρες της εβδομάδας. Πολύ βασανίστηκα. Εδώ και καιρό έχω πάρει την απόφαση να είμαι ευτυχισμένη. Μια απόφαση είναι να ξέρετε. Προσεύχομαι, σκέφτομαι τα πράγματα για τα οποία είαμι ευγνώμων, τι μπορώ να δώσω στον συνάνθρωπο και ξεκινάω με αισιοδοξία. Ξύπνησα όμως πολύ στραβά εκείνη την ημέρα. Και άρχισα να το ψάχνω.
Γιατί νιώθω τέτοια άρνηση; Είναι οι πόνοι μου; (Εχω θέμα που με ταλανίζει τους τελευταίους δύο μήνες) Είναι η απογοήτευση που νιώθω για την κατάσταση με τους ανθρώπους που βρίζουν ο ένας τον άλλον για εμβόλια; Είναι οι ταμπέλες οι διαχωριστικές που καταδικάζουν την λέξη συνάνθρωπος; Είναι ότι τόσες μέρες εγκλεισμού εμείς εξακολουθούμε να γινόμαστε βορά καταναλωτικών ορμών απλά επειδή μπορούμε και έχουμε συνδέσει την αξία μας με τα υλικά αγαθά που μπορούμε να πάρουμε; Τι συμβαίνει; Γιατί νιώθω έτσι;
Την απάντηση την έλαβα ξαφνικά από ένα απόφθεγμα από τον Πάολο Κοέλιου, τον Βραζιλιάνο συγγραφέα. <<<Αν περιμένεις από τον κόσμο να είναι δίκαιος μαζί σου γιατί εσύ είσαι καλός άνθρωπος ξεγελάς τον εαυτό σου. Είναι σαν να περιμένεις από ένα λιοντάρι να μην σε φάει γιατί εσύ δεν θα το φας.>> Και τότε θυμήθηκα την μαγική λέξη. Προσδοκίες.
Βλέποντας την κατάσταση ανακαλώ φάσεις της ζωής μου. Προσδοκούσα να είχα κάνει σωστά βήματα στο παρελθόν. Αγωνιώ για το μέλλον. Προσδοκώ να πάρω υπολογισμένα ρίσκα, αλλά ρίσκα. Ξέρω όμως ότι το παρόν είναι το πρώτο σκαλί για το μέλλον και αύριο το παρόν θα είναι πια παρελθόν. Κυλάει ο χρόνος. Και εγώ εξακολουθώ να μην ξέρω τι να κάνω. Τι προσδοκίες να έχω από έναν κόσμο που δεν βλέπω να μαθαίνει, να εμβαθύνει;… Δεν μπορεί να αναζητάς να έχεις τον ίδιο κόσμο με πριν όταν είχες την ευκαιρία να αφουγκραστείς και να καταλάβεις τι πραγματικά μετράει. Μήπως όμως τελικά όλοι έχουν το δικαίωμα να ζουν το παρόν τους χωρίς να σκέφτονται το παρελθόν;
Το παρόν. Κι αν σκέφτεται έτσι ένας ενήλικας, τι θα πούν τα παιδιά, οι έφηβοι πολίτες του αύριο; Οχι. Το παρόν πρέπει να πάρει μορφή. Να θυμηθώ. Να ζήσω το τώρα. Να εμείνω στην απόφασή μου να είμαι χαρούμενη και ευτυχισμένη. Να θυμηθώ τα πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων. Κοιτάω λοιπόν την λίστα με τα πράγματα που είχα να κάνω. Μοιάζει ατέλειωτη και εγώ κουρασμένη. Κοιτάω από το παράθυρο. Είχε αέρα. Λυσομανούσε.
Αυτό ήταν το τώρα. Ενας δυνατός άνεμος. Πού θα πήγαινε άραγε; Κανείς δεν ξέρει. Το σίγουρο όμως είναι ότι θα φύγει και ας ξανάρθει. Για την ώρα όμως λυσομανάει και μοιάζει σαν τραγούδι.
Το παρόν. Το παρόν οφείλουμε να το ζούμε. Αυτό έχουμε. Είναι το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας. Αυτό και μια ζεστή κούπα κακάο. Θυμάμαι. Χαμογελάω και κατευθύνομαι προς την κουζίνα. Ενα μικρό δώρο στον εαυτό μου όπως το παρόν δεν το αξίζω;…