Οι άνθρωποι είμαστε παράξενα όντα τελικά. Τα έχουμε όλα θέλουμε κι άλλα. Δεν έχουμε τίποτα εκτιμάμε ό,τι έχουμε. Ακούω και τα δύο τον τελευταίο καιρό.
Κάτι έχει αλλάξει αλλά όλα τα ίδια μένουν. Ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε. Θέλουμε τον παλιό μας κόσμο πίσω. Τον κόσμο που όλα έτρεχαν ανέμελα. Κάναμε κάποια πράγματα για τον διπλανό μας και όλα καλά. Μιλούσαμε για χώρες που γίνονταν συρράξεις αλλά δεν μας έφτανε η μπόρα και όλα καλά.
Φτάνει όμως η ώρα και ο κόσμος όπως τον ξέραμε σειάται. Πανικός. Και τώρα τι γίνεται; Πώς θα ζήσουμε σε αυτήν την νέα πραγματικότητα; Μάθαμε να μένουμε στα σπίτια μας και να αντιμετωπίζουμε χωρίς βιασύνη τους ανθρώπους που μέχρι τότε συμβιώναμε. Την ίδια μας την οικογένεια. Και η κατάσταση έγινε έκρυθμη ή βρήκε σε πολλές περιπτώσεις την ουσία της.
΄Οπως στην αναβροχιά, βλέπεις να ξεπροβάλει ένα λουλούδι, έτσι άρχισε να δίνεται ελπιδα με διάφορα μέτρα, φάρμακα, ημίμετρα. Ο,τι ήταν δυνατό για να πάρουμε την ζωή μας πίσω.
Δεν ξέρω αν θέλω εκείνη την ζωή πίσω. Κατανάλωνα πιο πολύ, μετακινιόμουν πιο πολύ, χανόμουν σε ανούσιες συζητήσεις. Πλέον μετράω την κάθε μέρα, την κάθε ώρα, την κάθε ανάσα. Αν στο παρελθόν το εσω έτοιμη ήταν η φράση κλειδί για την προετοιμασία μου, τώρα είναι η φράση με την οποία ζω την κάθε μου ανάσα.
<<Έσω έτοιμη και έχε ελπίδα,>> λέω στον εαυτό μου. Διότι πάντα στην αναβροχιά θα ανακαλύψεις εκείνο το λουλούδι που σε πείσμα όλων βγαίνει. Μπορεί να μην είναι όλη η άνοιξη, αλλά την προμηνύει…