Θυμάμαι ένα απόγευμα με την coach μου, Νίκη Ανάντη Κουλούρη. Μιλούσαμε για την αυτοεικόνα και την αυτοπεποίθηση.
-Αν κάποιος σου έλεγε ότι η μύτη σου είναι στραβή θα τον πίστευες;
-Οχι. Εχω ίσια μύτη.
-Τότε γιατί θίγεσαι αν κάποιος πει κάτι για εσένα που δεν ισχύει;
-…
Αυτή η διαπίστωση και η μεταξύ μας συνεργασία που με όπλισαν με τις κατάλληλες φράσεις για να μπορώ να καταλαβαίνω τι ισχύει και τι όχι, υπήρξαν σωτήρια για εμένα. Άρχισα να βλέπω τον καθρέφτη μου με διαφορετικό τρόπο.
Κοιτούσα ένα ένα τα μέλη του σώματός μου και ένιωθα ευγνώμων για ό,τι μου προσέφεραν. Αργότερα πέρασα σε μια εσωτερική διεργασία. Πώς με βοηθούσαν να πάω την ζωή μου παραπέρα.
Αυτό που βλέπω στον καθρέφτη είναι τόσο εσωτερικό που κανείς δεν μπορεί να δει την εικόνα που έχω εγώ για εμένα. Και κανείς δεν μπορεί να την ταρακουνίσει πια.
‘Εμαθα να ακούω τα ωφέλημα και να αφήνω στην άκρη τα άχρηστα. Ελευθερώθηκα από την κατακριτική γνώμη ανθρώπων που δεν ξέρουν τίποτα επί της ουσίας για την ζωή μου. Εμαθα ότι ελέγχω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου, τα λόγια μου και τις πράξεις μου. Οτι είμαι 100% αποκλειστικά υπεύθυνη για την ζωή μου.
Το <<αγάπα τον πλησίον σου>> δεν σημαίνει ότι αφήνεις τον πλησίον σου να σε καταρακώσει. Γιατί συνεχίζει η φράση <<…ως εαυτόν.>> Ωφείλεις να κάνεις υγιείς επιλογές για να έχεις έναν εαυτό υγιή. Το να θέτεις υγιή όρια στους άλλους είναι ωφέλιμο. Για όσους δεν παίρνουν από όρια μπορείς πάντα να τους αποχαιρετάς με χαμόγελο. Με εκείνο το χαμόγελο της νηφαλιότητας που έχεις όταν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου.