Αυτό που εσύ νομίζεις ότι θέλουν όλοι, το θέλεις μόνο εσύ. Αυτό ήταν ένα μάθημα που πήρα με πολύ σκληρό τρόπο. Πάντα ενθουσιάζομαι σαν μικρό παιδί και πιστεύα ότι άνθρωποι με την ίδια ταυτότητα θα είχαν τις ίδιες αξίες, την ίδια συμπεριφορά.
Δεν ισχύει όμως κάτι τέτοιο. Έμαθα ότι η πρόθεση του να είσαι κάτι με το να είσαι πραγματικά διαφέρουν πολλές φορές.
Στην προσπάθειά μας να μην καταπιαστούμε με το ιδεατό ιδανικό που μας φαίνεται δύσκολο και άφταστο αναφερόμαστε στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Τώρα τελευταία το ακούω παντού. Ακόμα και στο σουπερ μάρκετ το άκουσα.
Και αν έχουμε την πρόθεση να γίνουμε το καλύτερο που μπορούμε, μήπως αυτό τελικά δεν μας αφήνει πάλι ήσυχους στα όριά μας;
Ποια είναι η πρόθεση αν όχι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας να είναι να παραμείνουμε ο εαυτός μας;
Συνειδητοποίησα πρόσφατα ότι ό,τι καλύτερο έχουμε να κάνουμε είναι να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Να έχουμε την καλύτερη πρόθεση ναι, να την συνδυάσμουμε όμως με τα κατάλληλα έργα. Εργα που αναδεικνύουν τις ακατέργαστες πτυχές του χαρακτήρα μας και μας βοηθούν να καλλιεργήσουμε δεξιότητες που ούτε που ξέραμε ότι μπορούσαμε.
Όταν αυτό το σκεπτικό πάει σε επίπεδο κοινωνίας με ταγούς να αγορεύουν με καλές προθέσεις, καλό θα ήταν να κοιτάμε τις πράξεις. Οι καλές προθέσεις δεν φτάνουν, αν οι πράξεις γίνονται με δόλο και με μέσα που σίγουρα δεν θα ήθελε κανείς να φέρει δίπλα δίπλα με την όποια πρόθεση. Όπως είχε πει και ο Μέγας Βασίλειος, <<Το καλό καλό δεν είναι αν καλώς δεν γίνεται. >> Ας το θυμόμαστε.