Αντιξοότητες. Θα έλεγε κανείς ότι είναι η λέξη κλειδί για να περιγραφεί η ζωή στην Ελλάδα.
Με αντιξοότητες ξεκινάει κάθε χρονιά το σχολείο. Είτε σε οικογενειακό επίπεδο, είτε σε σχολικό. Είτε η οικογένεια ψάχνει να βρει τι θα γίνει με το νέο σχολείο, με τις προμήθειες για τα σχολικά είδη, είτε το σχολείο ψάχνει να βρει τι θα γίνει με τους εκπαιδευτικούς, τις αίθουσες και τα βιβλία.
Φέτος όμως είχαμε και ένα ακόμα ζήτημα. Τι θα γίνει με την περίφημη γρίπη της κορώνας. Ο κορωναϊός που ήρθε να ενθρονιστεί σαν βασιλιάς στην ζωή μας, έχει γίνει το θέμα των ημερών και η νομοθεσία αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι προκαλώντας πονοκέφαλο -είμαι σίγουρη- στους νομοθέτες της βουλής που προσπαθούν να ακολουθήσουν το κλαμπ της Ευρώπης και να σώσουν τα προσχήματα.
Tο θέμα είναι κατα πόσο τα κακόμοιρα τα παιδιά μπορούν να βάλουν σε μια σειρά τις σκέψεις τους και να μπορέσουν να πάνε στην τάξη και να κάνουν απλά το μάθημά τους. Ο διαχωρισμός σε εμβολιασμένους και μη, έχει υπάρξει λόγος αντιπαράθεσης στο παρελθόν με αναφορές σε παιδιά μειονοτήτων. Τελικά όμως γίνονταν δεκτά. Αλλά κοινωνικά παρέμεναν στο περιθώριο. Τώρα η μειονότητα έχει γίνει μεγαλύτερη σε αριθμό. Ολοφάνερη. Αγγίζει τις ζωές μας με έναν φρενήρη ρυθμό που δυστυχώς επηρεάζει και το συλλογικό μας φέρεσθαι.
Στενοχωριέμαι όταν ακούω με πόση ευκολία οι ενήλικες ξεστομίζουν λόγια απαξιωτικά είτε για την μια ομάδα είτε για την άλλη. Μα φαίνεται ότι έχουν ξεπεραστεί οι δήθεν ευγένειες των ενηλίκων και όλοι συμμετέχουν σε ένα πάρτυ σνομπισμού στην καλύτερη, είτε σε διαξιφισμούς με υβριστικά σχόλια στην χειρότερη.
Τα παιδιά ποτέ δεν ακούν. Μιμούνται. Και αυτό με φέρνει σε κατάσταση συναγερμού καθημερινά. Βλέπω με τα μάτια της φαντασίας (φέτος έχω πάλι μεμονωμένους μαθητές και όχι μια ολόκληρη τάξη) τα παιδιά ανήσυχα να σνομπάρουν ή να βολιδοσκοπούν την μία ή την άλλη παράταξη και τρομάζω. Δυστυχώς ποτέ εμείς οι ενήλικες δεν σταματάμε να σκεφτούμε ότι τα λόγια και τις πράξεις μας ακολουθούν τα παιδιά και όχι οδηγίες που ακούγονται ψεύτικες όταν δεν υποστηρίζονται ανάλογα…
Αν θυμηθούμε την χρονιά που βρισκόμαστε, 200 χρόνια μετά από μια επανάσταση πάλι γεμάτη αντιξοότητες θα δούμε ότι λίγο εως πολύ η κατάσταση παραμένει η ίδια. Αμφισβητούμε τα πάντα εκ των έσω. Θα έλεγε κανείς οτι δεν έφτασαν τα 200 χρόνια ελευθερίας για να αποκτήσουμε ελεύθερο νου απαλλαγμένο από την δουλοπρέπεια του μιμητισμού, του νεποτισμού, της διαφθοράς, της ελευθεριότητας. Απαρνιόμαστε τις αρχαίες ρίζες μας ως κάτι παρωχημένο και μαζί ακολουθεί και το χριστιανικό αίσθημα. Άλλοτε οι αξίες των δύο αυτών κόσμων μας βοήθησαν να βρούμε τον δρόμο προς την ελεύθερία, εμπνέοντας χιλιάδες σκλάβους να έχουν ελεύθερο πνεύμα.
Αναρωτιέμαι πόσο ελεύθερα νιώθουν τελικά τα παιδιά μας βρισκόμενα σε μια κρίση που δεν έφερε τόσο ένας ιός, όσο η συνειδητοποίηση της ευαλωτότητας και της εγκατάλειψης των ιδεών που μας ενδυνάμωναν.
Εύχομαι ολόψυχα όπως τότε οι αντιξοότητες ξεπεράστηκαν, έτσι να ξεπεραστούν και φέτος. Και η ακαδημαϊκή χρονιά του 2021 να είναι μια χρονιά ενδοσκόπησης, συνειδητοποίησης και στοχοθέτησης για το καλύτερο για όλους μας.