Με αφορμή την παγκόσμια μέρα αγκαλιάς άρχισα να ψάχνω τι σημαίνει τελικά το να αγκαλιάζω. Βρήκα υπέροχα άρθρα που υποστηρίζουν πώς μια αγκαλιά μπορεί να λειτουργήσει σαν φάρμακο για ψυχολογική υποστήριξη, σαν καταλύτης για να μονιάσουν πάλι οι άνθρωποι. Και είναι πραγματικά απορροίας άξιο πώς τα τελευταία χρόνια στην προσπάθειά μας να διαφυλάξουμε την σωματική μας υγεία ξεχάσαμε αυτό που δεν βλέπουμε. Την ψυχική μας υγεία.
Σαν παιδί δεν μπορώ να θυμηθώ αγκαλιές. Όμως δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που με αγκάλιασε ένα ζευγάρι μικρά χέρια γιατί το είχε απλά ανάγκη. Έπαθα σοκ. Και δάκρυσα. Όλες οι αγκαλιές που μου έλειπαν έγιναν μία και από τότε πάντα αγκαλιάζω τα μικρά μου παιδιά. Μία μεγάλη, ζεστή αγκαλιά που ξέρω ότι θα δώσει υπέροχη ανθρώπινη ενέργεια για το υπόλοιπο της ημέρας.
Θα ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα να αγκαλιάσω έτσι και τους ενήλικες. Δείχνουν απρόσωποι και στον κόσμο τους. Δεν ξέρω αν θα έπαιρναν μια ζεστή αγκαλιά από έναν συνάνθρωπό τους με την ίδια αγνότητα και δεκτικότητα που έχουν τα μικρά παιδιά. Βλέπω όμως ότι το έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη.
Το καλό με μία αγκαλιά είναι ότι όταν πια τελειώσει δύο τεινά συμβαίνουν. Ή εμφανίζεται ένα δάκρυ στο πρόσωπο, σημάδι ότι το παρελθόν ήρθε και χτύπησε την πόρτα και υπάρχει χώρος για γιατρειά ή εμφανίζεται ένα αχνό χαμόγελο.
Η μόνη μου ευχή είναι αυτήν την άνοιξη, να αφιερώσουμε μια μέρα να έχουμε πραγματικά μέρα αγκαλιάς!