Ζωή. Σύμφωνα με τον Μάρσλοου, το πρώτο μέλημα των ανθρώπων είναι η επιβίωση. Θέλουμε να έχουμε τα απαραίτητα για να δούμε την επόμενη μέρα.
Το δεύτερο μέλημα μας είναι η ασφάλεια. Και εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι. Προκειμένου να μείνουμε ασφαλής μένουμε στα ίδια πλαίσια είτε αυτά είναι υλικά, είτε νοητά. Το παιδί δεν νιώθει ασφαλές με τις συνεχείς μετακινήσεις και αλλαγές. Μέχρι όμως να ενηλικιωθούμε έχουμε μάθει ότι τα ίδια πλαίσια δεν φέρνουν την ανάπτυξη.
Και εκεί τίθεται το μεγάλο ερώτημα. Πόσο θέλουμε να αναπτυχθούμε; Και ας αποφασίσουμε να μείνουμε σταθερά στο ίδιο καθημερινό μονοπάτι. Πώς διαχειριζόμαστε την αλλαγή που έρχεται από το πουθενά; Διότι σε εμάς μπορεί να αρέσει η σταθερότητα που δημιουργεί την θαλπωρή της ασφάλειας αλλά η ζωή έχει τους δικούς της κανόνες.
Την εβδομάδα που μας πέρασε η δική μου η ζωή είχε πολλή ένταση. Δεν βλέπω τηλεόραση οπότε η όλη κατάσταση με την κακοκαιρία ήταν σαν ένας απόηχος από ταινία. Είχα όμως ακυρώσεις μαθημάτων. Είχα πολλή δουλειά με βιβλία και προγράμματα που ετοιμάζω, με την δική μου προσωπική μελέτη, με πρότζεκτ εθελοντικό που έχει μεγάλη σημασία για εμένα, σεμινάριο 5 ημερών και ξαφνικά.
Θάνατος. Έφυγε μια μορφή που την είχα κατατάξει στις πολύ αγαπητές λόγω μιας συνήθειας του. Την μελέτη. Έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια στους ανθρώπους που μελετούν. Μπορώ να συζητήσω καλύτερα μαζί τους. Δεν είχαμε ανταλλάξει πολλές κουβέντες αν και τον ήξερα χρόνια. Θεωρούσα ότι αν τον χρειαζόμουν θα ήταν πάντα εκεί. Αλλά να που η ζωή μου έστειλε ένα από τα απρόβλεπτά της.
Φεύγει έτσι και μια μακρινή μου θεία. Απρόβλεπτα. Την ίδια εβδομάδα.
Ασφάλεια. Εχω καταλάβει εδώ και καιρό ότι η ασφάλεια μας είναι αυτή ενός καραβιού στην θάλασσα. Το καράβι ξεκινάει με τις καλύτερες προϋποθέσεις αλλά κανένα άτομο πάνω σε αυτό δεν μπορεί να προβλέψει τα νερά και τις αναποδιές του καιρού. Η ασφάλεια που νιώθουν από στιγμή σε στιγμή όλα τα άτομα έχει να κάνει με δεξιότητες και με την πίστη στον Θεό ότι θα βγει και αυτή η ημέρα.
Εμείς από την άλλη ζούμε με την αίσθηση ότι ο μικρόκοσμός μας αλλάζει όταν εμείς αποφασίζουμε. Παίρνουμε πολλά πράγματα ως δεδομένα. Διότι έχουμε πια ωριμάσει. Εδώ για εμένα βρίσκεται και η ειδοποιός διαφορά μεταξύ της υγειούς οπτικής των εφήβων και της προβληματικής των ενηλίκων. Οι άνθρωποι στην εφηβεία ζουν την στιγμή. Οι ενήλικες ζουν στο παρελθόν και στο μέλλον. Ή τουλάχιστον έτσι ήταν τα πράγματα μέχρι που διάφορες κοινωνικοοικονομικές καταστάσεις πήραν από το χέρι την Εφηβεία και την έβγαλαν από την ανέμελη ασφάλεια της στιγμής.
Τώρα πια ο κόσμος των μεγάλων προβληματίζει και τα απρόβλεπτα δείχνουν να κάνουν τις έφηβες και τους έφηβους πιο ώριμες, πιο ώριμους.
Πώς προετοιμάζεσαι όμως για τα απρόβλεπτα;… Υπάρχει μια πολύ ωραία φράση ιαπωνική. Την διάβασα πρώτη φορά στο βιβλίο του Καζαντζάκη <<Ταξιδεύοντας Ιαπωνία-Κίνα.>> Φουντόσιν. Να έχεις την καρδιά σου ακίνητη. Ο,τι και να συμβεί να παραμείνεις σταθερός άνθρωπος στις αξίες σου. Να μην ταράζεσαι από τα απρόβλεπτα, διότι πολύ απλά αυτή είναι η ζωή απρόβλεπτη. Κάτι παρόμοιο έγραψε χρόνια πριν και ο Επίκτητος. Δεν έχει νόημα το πένθος γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Και όταν θέλουμε να ελέγξουμε πράγματα που δεν μπορούμε, δυστυχούμε. Οφείλουμε να παίρνουμε τα πράγματα όπως έρχονται και να εκτιμάμε την στιγμή. Διότι τελικά αυτήν την στιγμή έχουμε.
Αυτή την στιγμή δίνουμε στα παιδιά μας, εμείς οι ενήλικες. Ας είναι γεμάτη αγάπη.