Ελέγχουμε τις σκέψεις μας και εφόσον ελέγχουμε τις σκέψεις μας θα ελέγξουμε και τα συναισθήματά μας. Αυτή είναι η απάντηση στο ερώτημα περί ελέγχου των συναισθημάτων σε μία πρόταση.
Ακούγοντας όμως αυτή την ερώτηση από μια καταξιωμένη επαγγελματία με πλημμύρισαν χιλιάδες σκέψεις και συναισθήματα.
Ένιωσα πάλι εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι. Κι αν τελικά δεν τα ελέγχαμε, τι θα γινόταν; Αν δεν ελέγχαμε το «σ’ αγαπώ», «το χαίρομαι την ζωή», το «σ ευχαριστώ πραγματικά» και απλά τα ξεστομούσαμε όταν τα νιώθαμε;
Δυστυχώς όταν θέλουμε να ελέγξουμε τον θυμό μας είμαστε ασυγκράτητοι, ενώ με την αγάπη συγκρατιόμαστε. Ο θυμός μας κυριεύει και φαίνεται χειμαρρώδης. Θέλουμε να πετάξουμε τις λέξεις που πληγώνουν σαν σφαίρες γρήγορα και αποφασιστικά. Η φωνή έχει ένταση.
Η αγάπη από την άλλη έχει μέσα της ηρεμία και τρυφεράδα, υπομονή. Αν όχι, τότε πρόκειται για εγωισμό.Ένα άλλο συναίσθημα που πολλές φορές αισθανόμαστε αλλά δυστυχώς δεν ορίζουμε και είναι υπεύθυνο για πάρα πολλές καταστροφές σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.
Για να μην μας πούν εγωιστές μπορεί και να προχωράμε στο άλλο άκρο. Καταργούμε την αγάπη εαυτού, την υγιή αγάπη προς όλα όσα μας αφορούν και αφήνουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα να μας τα ποδοπατήσουν. Πώς ελέγχουμε τα συναισθήματά μας τότε; Πώς ελέγχουμε τις σκέψεις μας;
Δυστυχώς στο σχολείο δεν μας έχουν μιλήσει για τα όρια και την αγάπη εαυτού. Δεν έχουμε καταλάβει ότι αν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας σωστά ούτε και τον συνάνθρωπό μας θα τον αγαπήσουμε σωστά γιατί θα τα βλέπουμε όλα επιφανειακά.
Κι όταν αγαπάμε τον εαυτό μας σωστά κάνουμε υγιείς επιλογές: τρώμε σωστά, γυμναζόμαστε, προσέχουμε τι διαβάζουμε, με ποιους ανθρώπους συναναστρεφόμαστε. Ξέρουμε πού και πότε να πούμε όχι. Και πού και πότε να πούμε ναι.
Υπάρχουν φορές που παρασυρόμαστε είναι αλήθεια. Νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Αγαπάμε έναν άνθρωπο και βλέπουμε μόνο τα θετικά του. Και καθώς βαδίζουμε συνειδητοποιούμε ότι στην προσπάθειά μας να του δώσουμε αγάπη έχουμε χάσει κομμάτια του εαυτού μας, ότι έχουμε γίνει ένα φάντασμα δίπλα του. Τότε πρέπει να επανεξετάσουμε τα συναισθήματά μας και να σκεφτούμε. Μπορούμε πραγματικά να αγαπήσουμε τον άλλον όταν έχουμε γίνει εμείς ένα φάντασμα;
Στο διάσημο βιβλίο που δυστυχώς δεν κυκλοφορεί πια «Η Ιαπωνία που μπορεί να πει ΟΧΙ» οι Ισιχάρα Σιντάρο και Μορίτα Ακίο, οι δύο συγγραφείς, πάνε αυτήν την αγάπη σε άλλο επίπεδο. Σε εθνικό. Πώς θα μπορούσε άραγε ένα ολόκληρο έθνος να ελέγξει τα συναισθήματά του, τις σκέψεις του και να τα διοχετεύσει στο σωστό δρόμο;… Πολλά τα ερωτήματα που γεννάει το ερώτημα με τα συναισθήματα. Αν με ρωτούσε ένα μικρό παιδί θα απλοποιούσα την απάντηση: «Ελέγχουμε μια σκέψη την φορά κι ένα συναίσθημα την φορά. Οταν μας κατακλύζει ένα συναίσθημα που μπορεί να μας βλάψει ή να βλάψει κάποιον άλλον το διοχετεύουμε σε ασφαλή δραστηριότητα για όλους. Η τέχνη λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά για παράδειγμα σε πολλές περιπτώσεις αρνητικών συναισθημάτων. Οταν μας κατακλύζει η αγάπη απλά χαμογελάμε και πάμε βήμα βήμα να την ξεδιπλώσουμε. Γιατί η διαδρομή αξίζει όσο και το να νιώσει το άλλο άτομο αυτό το υπέροχο φως που νιώθουμε κι εμείς.»